Dağlar, Atamadım Sevdamı..

Ve yine sevdam, seni bağırabilsem seni.
Dipsiz kuyulara, akan yıldıza, bir kibrit çöpüne varana..
Okyanusun en ıssız dalgasına, düşmüş bir kibrit çöpüne..
Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin, yitirmiş öpücüklerin..
Payı yok apansız inen akşamdan.
Bir kadeh, bir cigara dalıp gidene..
Seni anlatabilsem seni..
Yokluğun cehennemin öbür adıdır,
Üşüyorum kapama gözlerini..

Yitirilen

Ola ki yürürüm bir başka aşka

Ya da yürürüm mavi olmayan bir gülüşe

Unutma ki tek aşk olduğum sensin

Aşık olduğum değil..

Karanlıkla süzülüyor içime yıkım

Dur diyorum, yıkılıyorum.

Uçurumları baş ucuma koyuyorum sonra

Okşuyorum rüzgarda saçlarını

Sıcak, ılık bir koku siniyor yüreğime

Gitme diyorum, düşüyorum..

Sonra beni soruyorlar bana!

Tanımıyorum diyorum.

Daha hiç karşılaşmadık aynı çizgide

Bilge susuşumu dinliyorlar, ben sustukça

Yazık, bir çığlığın doğuşu gibi ölüyorlar;

Önce bir bir, sonra hepsi

Sonra bir uçurumlar kalıyor, birde yıkımlar

Verilen her şey borçmuş gibi alınıyor

Önce bir bir, sonra hepsi..

Sonra mı?

Sonra bir ben kalıyorum, bir de yalnızlık.

Uçurumlar, yıkımlar, ben ve yalnızlık

Zorlu bir savaşın unutulmuş cesetleri gibi yatıyoruz yan yana

Öpüşüyoruz, sevişiyoruz da hatta...

Her şey oyunun yasaklarına uygun bir günah oluyor

Sonra tek umudumuzu göğe gelin ediyoruz

Telli, kanlı düğün işte..

Üşüyor saçların biliyorum

Dargın mısın?

Bu baharda mayısa bıraktığım gibi misin hala?

Vurulmuş çocuk gibi büyümemiş yüreğinde ki hüzün

Hala kaçıyor musun zamansız gözlerini bırakarak birilerinden

Hala ellerinden tutup sevgileri,

Hala öyle soğuk bir gök,

Hala öyle yerini yurdunu bulamamış bir mavi

Dipsiz kuyuya salıyor musun ağlayarak

Küçücük bir dokunuşla son sevilen olabiliyor musun?

Kendin kadar aklımdasın!

Ve aşkını şaşırmış bir tanrı

Çoğalan sızısıyla mutlu bir yara

Öyle misin, mavi gözlü sarı saçlı yoldaşım

Öyle bıraktığım gibi misin

Gerçeği yakmada hala usta mısın

Yoksa çırak mı yanarken yollarda

Saçlarıma dolanan aydınlığımsın.

Somutlaştıramadığım tek imgemsin şiirde

Anlattıkça eksilen tek anlam,

Hala bıraktığım gibi misin

Yoksa beni Bıraktığın gibi mi

Kaç mevsimsiz kar düştü toprağıma

Hala bıraktığım gibi misin

Sen Benim Hiçbir Şeyimsin

Sen benim hiçbir şeyimsin
Yazdıklarımdan çok daha az
Hiç kimse misin bilmem ki nesin
Lüzumundan fazla beyaz
Sen benim hiçbir şeyimsin
Varlığın yokluğun anlaşılmaz
Galiba eski liman üzerindesin
Nasıl karanlığıma bir yıldız olmak
Dudaklarınla cama çizdiğin
En fazla sonbahar otellerinde
Üniversiteli bir kız uykusu bulmak
Yalnızlığı öldüresiye çirkin
Sabaha karşı öldüresiye korkak
Kulağı çabucak telefon zillerinde
Sen benim hiçbir şeyimsin
Hiçbir sevişmek yaşamışlığım
Henüz boş bir roman sahifesinde
Hiç kimse misin bilmem ki nesin
Ne çok çığlıkların silemediği
Zaten yok bir tren penceresinde
Sen benim hiçbir şeyimsin
Yabancı bir şarkı gibi yarım
Yağmurlu bir ağaç gibi ıslak
Hiç kimse misin bilmem ki nesin
Uykumun arasında çağırdığım
Çocukluk sesimle ağlayarak

Sen benim hiçbir şeyimsin

Attilâ İlhan

Arkadaş

Olmasın o ta içten
Gülen gözlerde yaş
Bir gün gelip ayrılsak da
Seninle arkadaş
Bir kıvılcım düşer önce
Büyür yavaş yavaş
Bir bakarsın volkan olmuş
Yanmışsın arkadaş
Dolduramaz boşluğunu
Ne ana ne kardaş
Bu en güzel bu en sıcak
Duygudur arkadaş
Ortak olmak her sevince
Her derde kedere
Ve yürümek ömür boyu
Beraberce el ele
Olmayacak o ta içten
Gülen gözlerde yaş
Bir gün gelir ayrılsak da
Seninle arkadaş

Yılmaz Güney